من تنها

امشب رفتم رو پشت‌بوم که لباس‌های خشک شده تو آفتابو جمع کنم، و چون هوا تاریک بود و همه‌ی چراغای خونه‌های اطراف خاموش، تا جائی که تونستم چراغ روشن کردم ... هنوز به وسطای طناب و لباس‌ها نرسیده بودم که دیدم یه چیزی افتاده گوشه‌ی دیگه‌ی پشت‌بوم ... فکر کردم لباسی، چیزیه ... اما بعد که جلوتر رفتم، دیدم یه کبوتر سفید نازه، که مرده ... هم یکم ترسیدم ... هم جا خوردم ... هم دلم سوخت ...

پائین که برگشتم و موضوع رو برات گفتم و ازت خواستم که بغلم کنی و اعتنا نکردی ... اعتنا نکردی و همونجوری پشتت بهم خوابیدی ... از ته‌ته‌های دلم آرزو کردم که کاش من اونطوری تو سرما، تنهائی، مرده بودم ... 

آدم تنهائی بمیره ... بهتر از وقتیه که تنهائی زندگی کنه ...